Նշենք, որ ավետարանականների գործունեության ռազմավարության դրույթներից է. Ա. Հասարակության ապակողմնորոշումը՝ պնդելով պատմական, փաստական, վարդապետական այն սխալ դրույթը, որ «ավետարանականները» Քրիստոսի ճշմարիտ Եկեղեցի են և /իրենց խոսքերով՝ Առաքելական եկեղեցու քույր եկեղեցի/... որի նպատակով աշխատանք է տարվում Առաքելական Եկեղեցու, նրա հոգևորականների հետ կապերի սերտացման, ճեմարանական համակարգ թափանցման և երկուստեք «հաճոյախոսությունների փաթեթի» հավաքման ուղղությամբ: Բ. «քարոզչությունը», որը գործնականում վեր է ածվում հոգեորսության, ավետարանելու անվան տակ բողոքական հերձվածը տարածման Գ. «քրիստոնեական դաստիարակության» անվան տակ մուտք գործել այնպիսի ռազմավարական և կարևոր ոլորտներ ինչպիսիք են՝ դպրոցը (կրթական ոլորտը ընդհանրապես), մշակութային հաստատությունները, ԶԼՄ-ներ Դ. նյութական օգնությունների տրամադրում. դեղամիջոցների տրամադրում, ամառային ճամբարների կազմակերպում, ֆինանսական կառույցների միջոցով վարկերի և դրամաշնորհների տրամադրում։ Սրանք մարդկանց դրականորեն են տրամադրում ավետարանականների նկատմամբ և նպաստում նրանց շարքերի համալրմանը Ե. ակտիվ լինելը այսպես կոչված «էկումենիկ» շարժման մեջ, որը գործնականում նշանակում է էլ ավելի ապազգայնանալ և ավելի հեռու գնալ մոլար վարդապետությունների ճանապարհով։ Կուզեինք մեջբերել եռամեծ սուրբ Գրիգոր Տաթևացու պատվերը, որն հոգևոր և աշխարհիկ առաջնորդները միշտ պետք է իրենց աչքի առաջ ունենան. «Գազան հերձվածողների դասը Քրիստոսի Հոտից հալածել, որոնց մասին Տերն զգուշացրեց, թե ոչխարի հանդերձներով հափըշտակող գայլեր են, քանզի հերձվածողը ընդունում է նույն քահանայի տեսք և ձև և Սուրբ Գրքից է խոսում, սակայն նենգավոր շրթունքներով է, որպեսզի «օրհնելով» և քաղցրախոսելով խաբի մարդկանց…» : Մի բան է մեզ ուրախացնում, որ թերևս որոշ ուշացումով շատ հայորդիներ իրենք էլ են հասկանում, թե իրականում ովքեր են ավետարանականները: Ուրեմն Փառք Աստծո, որ ժողովրդի (գոնե նրա մի մասի) մեջ դեռ ամուր է ազգային և հոգևոր ինքնության գիտակցությունը...
Արմեն Կարապետյան
